เงาของใจ ( เริ่มอัพใหม่ตั้งแต่ตอนที่15)

 นิยายเรื่องนี้เเต่งตามจินตนาการนะคะ เป็นนิยายที่เเต่งขึ้นโดยที่ทุกเรื่องราวทุกตัวละครมีที่มาที่ไป มีเหตุเเละผมทุกการกระทำนะคะ มีรัก โลภ โกรธหลง ตามธรรมชาติของสัตว์โลกนะคะ ร่วมเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ได้นะคะ คอมเม้นติชมได้เลยค่ะ รับประกันความฟินเเละดราม่าเเน่นอน ในช่วงตอนเอาคืนรับรองเจอเน้นๆ ไม่มีมาง้อเเค่บทสองบทเเล้วจะใจอ่อนนะคะ ผู้หญิงไม่ใช่สิ่งของเจ็บเเล้วจำค่ะ 5555ลืมตัวนึกว่าตัวเองเป็นนางเอกตลอด5555

"ผู้ชายในฝันของฉันน่ะหรอคะ ต้องนิสัยดี อบอุ่น สุภาพ เเล้วที่สำคัญต้องตามใจฉันด้วยย" 

เกศรา วงศ์ภูผาหรือ เกรซ หญิงสาวที่กำพร้าทั้งพ่อเเม่ชีวิตของเธอมีเเค่งานและหมอไอศูรย์คนเดียวเท่านั้น

"ผู้หญิงในฝันของผมไม่มีหรอกครับนอกจากเรียนเเล้วก็ทำงานเลยผมไม่ค่อยมีเวลาเหมือนคนอื่นน่ะครับ"

นายเเพทย์ไอศูรย์  สุริย หรือไอซ์ ศัลยเเพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาลSR Hospital.

"ที่จริงเเล้วผมเชื่อว่าทุกคนย่อมมีสเป็คอยู่เเล้วนะครับอาจจะด้วยงานของผมมั้งครับที่ค่อนข้างเครียด ผมเลยชอบคนที่ดูเเลเอาใจใส่เก่งน่ะครับ

อาจะไม่ต้องมากเเต่เเบบว่าดูแลผมบ้าง เเล้วก็ยิ้มเก่งๆก็พอครับ"

นายเพทย์อิศรา สราพงศ์ หรืออาร์ต รองประธานกรรมการบริหาร SR Co.,Ltd.

"ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่าความรักเป็นยังไง ตอนเรียนมีคนมาจีบบ้างนะคะเเต่ฉันมาจากครอบครัวที่ยากจนเลยเรียนอย่างเดียวน่ะค่ะ 

เเต่ที่ฉันปลื้มก็มีรุ่นพี่อยู่คนนึงน่ะค่ะเค้าอบอุ่น ใจดีมากๆเลย นอกจากพี่เค้าฉันก็ไม่ได้มองใครนะคะ"

น้ำริน ไวกูรณ์ หรือริน  พยาบาลสาวประจำโรงพยาบาลSR

ตัวอย่าง                    

                  "นี่พี่เเอบมากินข้าวกับนังนี่หรอฮะ ปล่อยให้เกรซนั่งโง่รอพี่อยู่บนห้องเพราะคิดว่าพี่กำลังผ่าตัด แกก็เหมือนกันนังร่านไม่มีปัญญาหาผัวรึไงถึงมาเเย่งคนอื่นเค้าน่ะ"

                   " หยุดว่าน้ำรินเเละขอโทษรินเดี๋ยวนี้นะเกรซเราเเค่มากินข้าวกันไม่ได้ทำอะไรเสียหายเลิกทำตัวน่าเบื่อสักที"

                    "ใช่สิของเก่าอย่างเกรซมันน่าเบื่อเพราะพี่คิดจะคุยกับนังนี่ล่ะสิ กินกันไปถึงไหนเเล้วล่ะฮะนังคนใจง่าย"ไม่ชอบเลยเธอไม่อยากทำอย่างนี้เลยเเต่มันอดไม่ได้จริงๆห้ามความโกรธไม่ได้เลย

                    "นี่มันโรงอาหารนะ เลิกบ้าซะทีผมอายคนอื่น คุณไม่รู้ตัวหรือไงว่านับวันยิ่งเหมือนนางมารร้ายเข้าไปทุกที"

                    สรรพนามที่เปลี่ยนไปของเขายิ่งเป็นตัวเร่งเชื้อเพลิงอารมณ์เธอเป็นอย่างดี"อายหรอหึ ฉันไม่เเคร์หรอก ถ้าอายเเล้วทำทำไม ฉันอยากให้คุณรู้ว่านางมารร้ายอย่างฉันนี่เเหละรักคุณที่สุด ไม่ใช่เเกนังหน้าด้านมาทีหลังเเล้วยังมาเเย่งอีก"พูดจบเธอก็ปราดไปหยิบน้ำเเกงจืดราดลงบนตัวของศัตรูหัวใจ แต่ได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นเพราะเขาคนที่เธอรักรีบเอาตัวมาบังเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายโดนน้ำเเกงราด

                    "พอได้เเล้ว"พูดจบก่อนจะจับเธอเหวี่ยงไปที่พื้นเพราะตอนนี้เขาเองก็คุมอารมณ์ไม่อยู่"รินเขาไม่ได้มาทีหลัง ผมกับรินเรารักกันมาก่อนตั้งเเต่สมัยเรียนเเล้วเเต่ผมต้องไปเรียนต่อเราจึงไม่ได้คบกัน คุณต่างหากที่มาทีหลัง"

                    ถ้อยคำมากมายที่หลั่งไหลออกมาตอกย้ำความผิดเเล้วก็ความใจง่ายของเธอ เเต่ตอนนี้เธอไม่รับรู้อะไรเเล้วนอกจากคำว่าเเพ้ ใช่เธอเเเพ้ราบคาบ มาทีหลังเเล้วยังมีหน้าไปด่าเขาอีก นี่เธอกำลังจะเสียเขาไปจริงๆใช่ไหม หลงเข้าใจผิดคิดว่าตัวเองเป็นกล้วยไม้ที่ขอแอบอิงเขา ที่เเท้เธอมันก็กาฝากหัวใจไร้ค่าดีๆนี่เอง เขาไปเเล้วไปพร้อมกับเจ้าของตัวจริงของเขา เหลือทิ้งไว้เเต่น้ำตา พร้อมความผิดหวัง เเละสายตาดูถูกเเกมเวทนาที่หลายคนส่งมาหาเธอ ทิ้งเธอไว้พร้อมคำถามว่าทำไม ทำไมเธอถึงไม่รู้อะไรเลย 

                    "พี่ไอซ์คะเราลืมเรื่องที่เกิดขึ้นได้ไหมคะ ที่ผ่านมาเกรซเองก็ผิดที่ทำตัวหน้ารำคาญ เรามาเริ่มกันใหม่ได้ไหมคะ"ร่างบางพูดไปพร้อมเสียงสั่นสะท้านเมื่อเห็นสีหน้าที่เครียดขึงของอดีตคนรักด้วยกลัวคำตอบจากปากคนที่เธอเคยรัก

                    "เกรซเรื่องของเรามันจบไปเเล้วทำไมเกรซยังไม่ยอมปล่อยพี่ไปอีก เราต่างคนต่างมีชีวิตใหม่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก"

                    "ชีวิตใหม่ของใครกันเเน่คะเกรซหรือพี่"พูดพร้อมเสียงสะอื้นด้วยความเสียใจ เอาอีกเเล้วเธอร้องให้อีกเเล้วทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่ยอมเสียน้ำตาให้เขาคนนี้อีกเเล้ว 

                   " ก็ชีวิตใหม่ของเราทั้งคู่เเหละ พี่มีน้ำรินอยู่เเล้ว เกรซก็มีคนใหม่ได้เเล้ว " 

                    "พูดง่ายดีนิคะ ใช่สิพี่เป็นคนทิ้งไปก็ไม่ต้องทำใจอะไรเเต่ไม่เหมือนกับเกรซไง ถามจริงๆนังนั่นมันมีดีอะไรกว่าเกรซพี่ถึงได้รักมันนักหนา"

                    "มันไม่เกี่ยวที่ใครดีกว่า เเต่มันเกี่ยวที่พี่รักเค้าไงเกรซ เค้ามาก่อนเกรซเเล้วก็เค้าอยู่ในใจพี่มาโดยตลอด และอีกอย่างเค้าก็ไม่เคยเรียกใครว่านังนั่นเหมือนที่เกรซกำลังทำด้วย"เสียงที่เริ่มดังขึ้นพร้อมเส้นอารมณ์ของคนทั้งคู่ที่เริ่มปะทุขึ้น

                    เสียงสะอื้นตวาดขึ้น"รู้เเล้ว คำนึงก็ไม่รัก สองคำก็ไม่รัก ฉันรู้เเล้วว่าคุณไม่รักฉันเเล้ว ฉันจำได้ไม่ต้องย้ำ เเต่ฉันขอถามอะไรคุณสักคำได้ไหม ตอนที่คบกันน่ะคุณเคยรักฉันจริงๆหรือปล่าว ตอนที่อยู่ด้วยกันมีอะไรที่คุณพูดจริงบ้าง"สรรพนามที่เปลี่ยนไปบ่งบอกอารมณ์หลากหลายของเธอได้เป็นอย่างดี

                    เงียบ เเค่ความเงียบเท่านั้นที่เธอได้รับกลับมา นั่นก็ไม่ต่างจากการยอมรับกลายๆย้ำว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยรักเธอเลย เจ็บจังเลย ทำไมมันเจ็บอย่างนี้ หรือนี่จะเป็นบทลงโทษของคนที่ไม่ซื่อสัตย์กับกฏเเห่งความผูกพันที่ตัวเธอเองเป็นคนตั้งขึ้นมา ทุกครั้งที่เธอเสียคนที่รักไปเป็นเพราะพวกเขาต่างตายจากโลกนี้ไปเเต่ในใจเขาไม่เคยตายไปจากหัวใจ เเต่กับเขาคนนี้ที่เธอเคยมองว่าดีเเต่ตอนนี้เขาหมือนเป็นอีกคนที่เธอไม่เคยรู็จัก ไม่หรอกตัวจริงเขาคงเป็นอย่างนี้เเหละ เพียงเเต่คนที่เธอรักเป็นหน้ากากที่เขาเคยสวมก็เท่านั้น จบเเล้วทุกอย่างมันจบเเล้ว

                     เห็นเธอเงียบไปนานเขาเลยถามถึงจุดประสงค์ี่เธอขอคุยเป็นการส่วนตัว"เกรซไหนว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับพี่ไง ทำไมไม่คุยล่ะ"

                     "ไม่มีค่ะ มันไม่สำคัญเเล้วแหละค่ะเรื่องนั้นน่ะ"เธอตอบเขาเสียงสะอื้นพร้อมพยายามควบคุมโทนเสียงให้ฟังรู้เรื่อง"ตอนนี้เกรซตัดสินใจได้เเล้วล่ะค่ะว่าจะย้ายไปทำงานเมืองนอก เลยอยากจะมาลาพี่เป็นครั้งสุดท้าย เกรซไม่รู้เลยว่าตอนที่อยู่ด้วยกันพี่มีความสุขรือป่าวเเต่เกรซอยากให้พี่รู้ว่าเกรซมีความสุขมากๆ มากจริงๆขอบคุณที่สอนให้เกรซรู้จักรักใครอย่างจริงจังเเละจริงใจ ขอบคุณที่ดูเเลเกรซดีมาโดยตลอดแม้ต่อจากนี้เราจะไม่ได้พบกันอีกเต่เกรซขอให้รักครั้งใหม่ของพี่กับคุณน้ำรินเป็นไปด้วยดีนะคะ ฝากขอโทษเธอด้วยที่เคยไปทำร้ายเธอ เกรซไม่รู้จริงๆว่าเธอคือเงาไม่สิตัวจริงที่อยู่ในใจพี่มานานเเล้ว"

                    "พี่เองก็ขอให้เกรซโชคดีนะ ขอโทษที่ทำร้ายจิตใจเกรซนะครับ"

                    "ไม่เป็นไรค่ะเกรซเข้าใจ เกรซขอกอดพี่หมอเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมคะก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันอีก "

                    "ได้สิครับ"เธอสวมกอดเขาอย่างเเนบเเน่นเเต่ทำไมนะอ้อมกอดที่เธอเคยหวง ในวันนี้มันไม่อบอุ่นเหมือนเดิมอีกเเล้วเธอได้เเต่คิดเเละบอกกับตัวเองพร้อมอีกหนึ่งชีวิตในใจว่า "ลูกจ๋าจำไว้นะ อ้อมกอดของคุณพ่อมันเป็นเเบบนี้นะลูก ในวันข้างหน้าเราคงต้องกอดกันเองโดยที่ไม่มีเค้านะลูก เเม่ขอโทษที่ไม่สามารถทำให้เราอยู่กันเป็นครอบครัวได้ เเต่เเม่สัญญานะว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเเม่จะรักและดูเเลลูกให้ดีที่สุด เเม่จะปกป้องหนูเองนะลูกรัก"เธอเช็ดน้ำตาพร้อมขอบคุณเขาเบาๆทำให้เขาสะเทือนใจเล็กน้อยก่อนที่จะรีบเอ่ยทำลายความงียบว่า"เกรซครับพี่ขออย่างนึงได้ไหมครับ เกรซอย่ากลับมาระรานหรือทำร้ายพี่กับน้ำรินอีกได้ไหมครับ เรื่องของเราให้มันจบที่ตรงนี้นะครับ"

                     "ค่ะฉันสัญญา ลาก่อนต่อจากนี้ไปฉันจะไม่มารบกวนคุณอีกไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้คุณจำคำพูดในวันนี้ที่คุณไม่ต้องการฉันไว้ให้ดี ลาก่อนตลอดกาล"พูดจบเธอก็รีบวิ่งออกไป ก่อนที่ทำนบน้ำตาที่พยายามกลั้นจะถูกทำลาย สิ้นสุดสักที

........................................................................................................

มาร่วมเอาใจช่วยพวกเค้ากันนะคะ